تحلیلی بر شهرهای جدید به عنوان بخشی از مداخلة دولت در شه رنشینی

ايجاد شهرهاي جديد، اقدامي در جهت تمركززدايي از ك لان شهرها و چاره اي در برابر معضلات پيچيده اي هم چون
مهاجرت بی رویّة روستاییان به شهرها، نياز گسترده به مسكن، انتقال برخي از صنايع آلاينده و جلوگيري از شكل گيري
ش 􀀯هرهاي خودرو در منطقة ش 􀀯هري مادر ش 􀀯هر است. بديهي اس 􀀯ت بخش خصوصي ك ه فقط به دنبال سودآوري است،
ن 􀀯ه انگي 􀀯زة ورود ب 􀀯ه چنين مقوله اي را دارد و نه اين رس 􀀯الت را در خود احس 􀀯اس مي نمايد. از همي 􀀯ن رو، ورود دولت
در شهرس 􀀯ازي امري اجتناب ناپذير اس 􀀯ت. با این حال، چنین مداخله ای، منش 􀀯أ بروز ك اس 􀀯تي ها و آس 􀀯يب هاي بس 􀀯یاری
اس 􀀯ت. مهم ترين چالش مطرح در اين زمينه، نگريس 􀀯تن به شهرهاي جديد به مثابه خوابگاه هاي بزرگ، موقت، مهجور،
مصنوعي و عاري از هويّت و معنويّت اس 􀀯تك ه نقش س 􀀯ليقه و خواس 􀀯ت مردم در آن به ش 􀀯دّت ك م رنگ اس 􀀯ت. عدم
رغبت مردم به سکونت در این شهرها و خالی از سکنه بودن برخی از آن ها، دقیقاً بازتابی از عدم توجّه شهرسازان به
برنامه ریزی های فرهنگی، اجتماعی، انسانی و نتیجة تأکید بر ایدئولوژی صنعت محور در تأسیس این شهرهاست. هدف
اصلی این مقاله، بررس 􀀯ی میزان کامیابی دولت در امر شهرس 􀀯ازی های بعد از انقلاب، با روش توصیفی- تحلیلی اس 􀀯ت.
نتایج حاصل نش 􀀯ان می دهد دولت در س 􀀯اخت شهرهای جدید به نظر مردم در عرصة طراحی و هم چنین به کارگیری
معیارهای فنّی توجهی ننموده است.