زمین شهری، کاربری، توسعه

برنامه ریزی تغییرات کاربری زمین، همواره به دلیل تعیین نحوه استفاده از زمین و ساختار فضایی شهرها از
یک سو و تعیین ارزش اقتصادی هر قطعه از سوی دیگر، بخشی اساسی در فرایند شناخت و تدوین اسناد برنام هریزی
شهری به شمار آمده است. اما در طول سابقه برنامه ریزی شهری، آنچه که به عنوان طرح پیشنهادی کاربری، تراکم
و ... ارائه می شد، با آنچه که در واقعیت بر اثر جریان های اقتصادی و اجتماعی حاکم بر اجتماع به وقوع می پیوست،
متفاوت بود. تغییرات دیدگاه و اندیشه های شهرسازی چند دهه اخیر و به تبع آن برنامه ریزی تغییرات کاربری زمین،
باعث شده تا نیاز به این ضرورتِ مفهومی، ملموس تر و راهکارهایی نیز برای بهبود آن ارائه شود. در این راستا، برخی
با تأکید بر پویایی تغییرات استفاده از زمین، رویکردی نوین ،» استوارت چاپین « و » پاین « ،» ک یول « اندیشمندان نظیر
در برنامه ریزی کاربری زمین ارائه کرده و حلقه اتصال الگوی پیشنهادی تغییرات توسعه و فرایند اجرای آن را به عنوان
مدیریت توسعه زمین معرفی می نمایند. این نوشتار، پایه های نظری کنترل و نظارت بر توسعه زمین و ساختار مدیریت
توسعه آن- که مبنایی برای درک پویایی دگرگونی های اراضی شهری است- مورد اشاره قرار م یدهد تا از ر هآورد این
تجارب، بتوان در نظام اجرایی طرح های موجود شهر تهران، مدلی تحلیلی برای هدایت و کنترل تغییرات توسعه زمین
شهری ارائه کرد.