زمینه های شهرسازی مدرن در قرن نوزدهم

زمینه های شهرسازی مدرن در قرن نوزدهم
اهمیت نگرش به تاریخ شهرسازی در مقطع قرن نوزدهم قرن نوزدهم مقطعی از تاريخ است كه در آن نتايج انقلاب صنعتی در كالبد شهر و مجتمع های زيستی آشكار شد. در اين مقطع، مشكلات شهر صنعتی نياز به راه حل های جديد را ايجاب م یكرد كه تا پيش از آن متصور نبود. بسياری از پاسخ هايی كه در قالب «آرمان شهرها»، «انديشه ها» يا «اقدامات شهرسازی» به معضلات پيچيده ی شهر قرن نوزدهم داده شد، همان هايی بودند كه بعدها در مكاتب، طرح ها و اقدامات سازمان يافته شهرسازی مدرن در قرن بعد ظاهر شدند. از اين نظر پاسخ های فوق ميراث ارجمندی برای شهرسازی معاصر و زمينه ساز شهرسازی مدرن بوده است. بنابراين: «در تحليل تاريخ شهرسازی معاصر بايد بار ديگر از قرن نوزدهم صحبت بداريم، زيرا درک وضعيت امروز شهرسازی بدون مراجعه به 2تاريخ اين قرن غيرممكن است» حتی با اين نگرش كه قرن نوزدهم قرن بحران و بيماری درشهرسازی و هم معماری است؛ چنا نكه ما مفورد اين دوره را دوره «ژوليده فكری» و» آن را دوره «اختلاط سبك در معماری» (=اكلكتيسم) ُلِو «بنه و ئين» آن را «دوره ای كه روحيه اين نيز بگذرد بر آن حاكم ُو «گيد است» می دانند و دوره ای كه داستان پردازانی چون «چارلزديكنز» آن را: «بهترين دوران ها و بدترين آنها، دوران جهل و دانش، ايمان و بی ايمانی، فصل تاريكی و نور، بهار اميد و خزان نوميدی، دورانی كه همه چيز را در برابر خود داشتيم و همزمان به سوی آسمان و قعر زمين روان
می داند، باز هم نگرشی به شهرسازی و معماری معيوب اين 3بوديم.» دوران می تواند بيانگر وضعيت معماری و شهرسازی در دوران گذار باشد. به اين مفهوم انتظار يافتن «راه حل» در اين قرن واقع بينانه ی است كه ّ نيست! بحران ها و معضلات شهر در اين دوران به حد جز به نگرش های آرمانی يا اقداماتی در جهت بهسازی شهرها از نظر بهداشت و مسكن نمی تواند بينجامد. اما مجموعه تلاش هائی (و حتی تخيلاتی) كه در اين رابطه صورت گرفته است ميراث فكری و تجربی ارزشمندی را برجای گذشته كه شايسته بازخواني است. به ويژه آن كه آنها خواستگاه های شهرسازی امروز هم بوده باشند. در اين مقاله نگاهی كوتاه به زمينه ها و بسترهای نظری شهرسازی مدرن در قرن نوزدهم خواهيم داشت: