ونتوری و پردازش مکان زمينه گرای

ونتوری و پردازش مکان زمينه گراییھمين چند دھه پيش که بود معماری مدرن و دستاوردھای آن که روزگاری نه چندان دورتر درخشان و افتخارآميز شمرده می ِ شدند بر اساس سلايق جديد و کثيری از طراحان، منتقدين مخاطبان و ، حتی سرد بی روح و خالی از درونمايه انسانی فھميده و ارزيابی شدند . شايد بتوان نقد سلايق جديد بر معماری مدرن را در حاضر ر جوابی ا برت ونتوری در برابر گزاره تاثير گذار "است ،" کمتر بيشتر (1969- 1886) ميس وندروھه خلاصه کرد که"ملالت کمتر است بار "توان ؛ اما قطعا نمی ماھيت آن نقدھا به را صرفا مفھوم معروف بزرگتر نھفته در آن سه کلمه ای ھای و بازگشت رنگھا و تزئينات و يا حتی غروب ستاره اقبال خلوص وھم سانی وورود به ا عصر کثرت لتقاط و گرايی داد تقليل .
از مھمترين مفاھيم بازخوانی شده در معماری پسامدرن مکان و فضا ھستند . جايی که رويکردھای پديدار شناسانه به مکان به مثابه يک اينجای حقيقی که ھويتمندی خاص خود را داراست می را نگرند و ماھيت آن بر حيث التفات ضمنی و ناخودآگاھانه ای مستقر چون می کنند که مکان را ان می مرکزی پرمحتوا و غنی از وجود انسانی معنا Relph, ) بخشد (1976، آنچه مورد توجه معماری مدرن قرارگرفت مکان مبتنی بر رويکردھای پوزيتويستی عمدتا منتسب به رفتارشناسان محيطی بود؛ که در نگاه تقليل گرای خود حس مکان را به ترجيحات رفتاری و شناخت ھای منطقی و احيانا سمبليک و عاطفی تجزيه کنند ؛ و تا ِ سبب شوند عملکردگرايی رويکردھای مدرنيستی) ھويت با توليد انبوه فضاھايی با انتزاعی ھای و ،(تحميلی اين چنين شھر و معماری را از معنا و حس تھی و در نا مکان ھا گم، و شھروندان را در بی مکانی (Placelessness) سرگردانسازند .
رابرت ونتوری از جمله معماران و نظريه پردازانی است که به نقد بی علاقگی افراطیمعماری مدرن به نقش کالبد فيزيکی در تاريخ فراخواندن حس مکان بر اساس تفاوت توجه به کانتکست، ھا پيچيدگي ، و ھا پرداخته اند .ادبيات فرای نوشتاری) برای آثار (Venturi, 1966 مثال نگاه کنيد به معماری او است نمود عينی چنان ديدگاه نقادانه ای .می چنين به نظر رسد که عمده نظرداشتھای ونتوری (2000- 1926) به نگاه نوربرگ شولتز طراح، تئوريسين و مورخ نروژی است نزديک و ھمانند ؛ آنگاه که توجه شولتز با ابراز به ِ کيفيت ھای ذاتی محيط ھای فيزيکی، مکان اساس ھا را چيز ا ھمان ھاي می ی که ھستند تلقی کند؛ و لذا مداخله انسانی در مکان را زمانی موفق می داند که کاراکتر اصلی مکان را شناسايی کرده و با آن به ھماھنگی رسيده باشد . ونتوری اين کاراکتر اساسی را ذيل عنوان کانتکست دھد مطرح می کند و مورد توجه خاص قرار می . از ديد او موضوع معماری در جايگاھی (Conception) مستقر است مابين آنچه توسط طراح پنداشته شده و آنچه از منظر ديگران انگاشته ادراک و شود .(Perception) می ِ رويکرد او متضمن اين ظرافت است که اگرچه تاريخ گرايی صرف و ِ معماری ا تنھا با نظرداشت نگاشتھای عمومی ذھنی تحولات مسير منطقی شگرف در معماری نيست، ِ بروز ھای بسيار نا ِ متقارب با آن ادراکات ذھنی نيز ناخوانا و غير قابل درک نماي می ند؛ و آنگاه او فرايندھای ِ مناسب را در دسترس نوعی ِ مورد خود (Contextualism) زمينه گرايی تعريف يابد می