تحقیق بررسی داروهاي بيمارستاني (بيهوشي)

تحقيق بررسي داروهاي بيمارستاني (بيهوشي) در 23 صفحه ورد قابل ويرايش

داروسازي بيمارستاني

داروهاي بيهوشي
پروپوفول (Propofol) C12H18O

اسامي تجارتي: ديپريوان (Diprivan) كليموفول (Klimofol) ريكوفول (Recofol) در محلولهاي 1و2 درصد قابل دسترسي مي باشد محللو يك درصد براي تزريق وريدي و انفوزيون و محلول 2 درصد فقط براي انفوزيون مي باشد.

يك سيستم نو و متفاوت هم براي القا و نگهداري بيهوشي در بيماران بزرگسال وجود دارد سيستم انفوزيون هدفمند اين اجازه را مي دهد كه سرعت و عمق بيهوشي را با تعيين غلظت خونهي پروپوفول در هر فرد مشخص نمود.
موارد مصرف

بيهوشي و سديشن: پروپوفول يك داروي بيهوشي تزريقي است كه براي القا و نگهداري بيهوشي تجويز مي شود همچنين براي ايجاد اثر آرام بخشي در تستهاي تشخيصي، بيماران تحت جراحي با بي حسي موضعي و در بيماران تنفسي مسن كه پيش از سه روز در بخش مراقبتهاي ويژه بستري مي باشند مورد استفاده قرار مي ‌گيرد. وقتي در بيهوشي استفاده مي شود القاء بيهوشي و بازگشت بيمار سريع صورت مي‌گيرد. اثر ضد دردي ندارد و مكمل ضد درد ممكن است نياز باشد.

تهوع و استفراغ: تهوع و استفراغ بعد از عمل با پروپوفول كمتر از ساير بيهوش كننده ها مي باشد گزارشاتي هم در مورد اثرات ضد تهوعي اين داروها داده شده كه بيشتر بخاطر سديشن اين دارو مي باشد.

خارش: يكي از بيشمار داروهاي مورد مصرف در كنترل خارش است دوزهاي پائين‌تر از دز خواب آوري پروپوفول اثر ضد اخرش داشته ودر پيشگيري از خارش ناشي از تزريق اپي دورال و اينتراتكال مورفين موثر بوده و نيز خارش ناشي از صفرا و انتقال سيگنالهاي نخاعي خارش را مهار مي كند.
مقدار مصرف:

بچه هاي بالاي 3 سال 5/2 تا 5/3 ميلي گرم به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن براي ايجاد بيهوشي و 9 تا 15 ميلي گرم در ساعت براي نگهداري بيهوشي.

بزرگسالان 5/1 تا 5/2 ميلي گرم به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن براي ايجاد بيهوشي و 4 تا 12 ميلي گرم به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن در ساعت براي نگهداري بيهوشي.

براي ايجاد بيهوشي در هر 10 ثانيه 40 ميلي گرم انفوزيون مي شود براي مثال در فرد 70 كيلويي بايد 105 تا 150 ميلي گرم پروپوفول را در طي حدود 40 ثانيه تزريق نمود در افراد مسن و ناتوان نصف اين مقدار بايد انفوزيون شود و براي بچه بالاي 3 سال كه مثلاً 20 كيلوگرم وزن دارد 50 تا 70 ميلي گرم طي حدود 20 ثانيه انفوزيون مي شود.

براي سديشن در مراحل جراحي و تشخيص انفوزيون اوليه 6 تا 9 ميلي گرم به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن بمدت 3 تا 5 دقيقه توصيه مي شود.
عوارض جانبي:

در فراورده هايي كه از روغن كرچك بعنوان حامل استفاده مي كنند باعث ايجاد واكنشهاي اتافيلاكسي مي شود كه براي جلوگيري از بروز اين مشكل از روغن سويا بعنوان حامل استفاده مي كنند از عوارض ديگر درد در محل تزريق بخصوص اگر تزري وريدهاي كوچك صورت گيري مي باشد.

كه براي كاستن از اين درد بايد تزريق در رگهاي بزرگتر و يا همراه با ليگنوكائين صورت گيرد.

اپنه به مدت بيش از 60 ثانيه در 12 درصد بيماران ديده شده است.

عوارض قلبي عروقي شامل كاهش فشار خون و برادي كاردي، تشنج و حركات غيرارادي.

تب، بي رنگ شدن ادرار در مصرف طولاني مدت نيز گزارش شده است.

تهوع، استفراغ و سردرد در طي ريكاوري (برگشت بيمار) ممكن است اتفاق بيفتد.

در ماه مي 1989 كميته سلامت داروئي انگلستان 268 مورد از واكنش هاي داروئي به پروپوفول در 2 ميليون بيماري كه از اين ماده استفاده كرده بودند را بررسي نمود كه در بين آنها 37 مورد صرع 16 مورد حركات غيرارادي 10 مورد اپيتوتنوس 32 مورد واكنش انافيلالتيك و 13 مورد ايست قلبي و 8 مورد تأخير در برگشت بيمار مشاهده شد.

در سال 1992 در مورد خطزرات استفاده از پروپوفول بعنوان آرامبخش كودكان بخش مراقبتهاي ويژه تحقيقاتي در امريكا صورت گرفت (در انگليس براي اين مورد منع مصرف وجود دارد البته براي ايجاد اثر آرامبخشي در بيماران تنفسي مسن و همچنين ايجاد بيهوشي در كودكان بالاي سه سال منع مصرفي در انگليس وجود ندارد).

در گزارش آمده است كه 66 مورد عوارض عصبي، قلبي، كليوي. هيپرليپيدمي، هپاتومگالي و اسيدوز متابوليك و 5 مورد مرگ و مير مشاهده شده است. همچنين 170 مورد تشنجات تاخيري در بيماران تحت عمل سرپايي مشاهده شد.
اثر روي سيستم قلبي عروقي

مهمترين اثر سيستم قلبي عروقي افت فشار سيستولي دياستولي تا حدود 20 تا 30 درصد است. تاكي كاردي جبراني كه بعد از افت فشار دهليزي در ساير بيهوشي دهنده‌هاي تزريقي ايجاد مي شود در پروپوفول ديده نشده است.

پروپوفول مقاومت عروقي سيستميك، برون ده قلبي، جريان خون قلب و نياز قلب به اكسيژن را كاهش دهد و برادي كاردي در كساني كه با آنتي موسكارينها درمان شده‌اند ديده شده است.

علي رغم عوارض مضعف قلبي عروقي پروپوفول در دوز 5/1 تا 5/2 ميلي گرم به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن تغييرات غيرقابل قبولي در سيستم هاي قلبي عروقي سالم ايجاد نمي كند با اين وجود در بيماران قلبي بايد با دقت مصرف شود. در بچه هايي كه در اتاق مراقبتهاي ويژه براي ايجاد اثر آرام بخشي از پروپوفول استفاده مي كند عوارض قلبي برادي ارتيمي و نارسايي قلبي مشاهده شده است.

اثر روي چربيها مصرف طولاني مدت سبب افزايش منوي گليسيريد مي شود و در يك بيمار سبب پانكراتيت تكروز دهنده شده است.

عفونت: بين ژانويه 1990 و فوريه 1993، 62 مورد عفونت بعد از جراحي در 7 بيمارستان امريكا كه مربوط به شرايط نامناسب نگهداري پروپوفول بود گزارش شد.

انفوزيون بصورت اسپتيك انجام نشده بود و سرنگ مصرف شده در پمپ انفوزيون براي چند بيمار مصرف شده بود.

پروپوفول در شكل امولسيون چربي دانه سويا فرموله شده است بدون اينكه پرزوايتون در آن بكار برده شده باشد اگرچه در امريكا در حال حاضر از كند كننده رشد باكتري (دي سديم ادتات) در فرآورده استفاده مي شود.
احتياط:

در بيماراني كه آلرژي دارند، در بيماران هيپووولمي، صرعي، مبتلا به اختلالات متابوليسم چربي نبايد تجويز شود در برخي مواقع تشنجات با تأخير ديده شده است كه بايد مراقب اين مسئله در جراحيهاي سرپايي بود. در بچه هاي زير 3 سال و اعمال سزارين نبايد مصرف شود.
تداخل دارويي:

مصرف همزمان پروپوفول با ساير مضعف هاي CNS شامل داروهايي كه قبل از عمل مصرف مي شود ممكن است اثر سرنشين، بيهوشي و مضعف قلبي عروقي پروپوفول را افزايش دهند.

دز پروپوفول بايد وقتي با نيتروز اكسايد يا بيهوشي دهنده‌هاي هالوژنه مصرف مي‌شود كاهش داده شود اگرچه پروپوفول اثر بلوك كننده‌هاي عصبي عضلاني را تقويت نمي كند.

برادي كاردي و اسيستول بعد از تجويز پروپوفول با اتراكوريوم و سوك متونيم اتفاق افتاده است.
فارماكوكنتيك:

از مدل 3 جزئي پيروي مي كند بعد از تزريق يك دوز بولوس توزيع 2 فازي ديده شده است. فاز اول نيمه عمر 2 تا 4 دقيقه دارد.

در ادامه فاز توزيع آهسته با نيمه عمر 30 تا 60 دقيقه وجود دارد. متابوليسم بارز پروپوفول در فاز دوم صورت مي گيرد.

پايان يافتن اثر بيهوشي بعد از يك تزريق بولوس يا انفوزيون نگهدارنده بستگي به ميزان توزيع مجدد از مغز به ساير بافتها و كليرانس متابوليك دارد.

پروپوفول بيش از 95 درصد به پروتئين پلاسما باند مي شود و بصورت متابوليت كونزدكه از ادرار دفع مي شود نيمه عمر حذف از 3 تا 12 ساعت است كه با طولاني شدن زمان مصرف افزايش مي يابد. پروپوفول از سه جفت عبور كرده در شير توزيع مي شود.

Ref. Martindale 32


گياهان داروئي

شرح: زعفران گياهي است كوچك به ارتفاع 10-30 سانتيمتر با پيازي سخت و مدور كه از فلسهاي نازك و قهوه اي رنگ تشكيل شده است. از پياز 6-7 برگ سبز تيره و راست منشا مي گيرد. گلهاي آن منظم، نر و ماده و به تعداد 2-3 عدد در انتهاي ساقه است. جام گل لوله اي است و از شش قسمت تشكيل شده است. قسمت خارجي از سه كاسبرگ وداخلي از سه كاسبرگ به رنگهاي بنفش يا ارغواني است. دستگاه نر از سه پرچم كه در مقابل هر گلبرگ تشكيل شده است. مادگي از يك تخمدان سه خانه اي با كلاله سه خانه اي به رنگ قرمز نارنجي است.

قسمت مورد استفاده: كلاله هاي گل گياه كه زعفران ناميده مي شود. براي تهيه يك گرم زعفران به كلاله و خامه 150 گل نياز سات.

زيستگاه و گردآوري: امروزه با توجه به توسعه پرورش زعفران، اين گياه در نواحي مختلف يافت مي شود كشت آن در اواسط تيرماه انجام مي گردد ولي گلها در اواخر مهر ماه سال بعد ظاهر مي شود. محصول معمولاً پيش از طلوع آفتاب جمع آوري مي‌شود زيرا گلها شبها باز بوده و گرماي آفتاب آنها را بسته نگه مي دارد. اصول كشت و برداشت زعفران در اسپانيا، فرانسه، ايران و ساير نقاط با جز پي تفاوت يكسان است.

ايران: اين گياه در بعضي نواحي ايران به ويژه خراسان و نيز يزد، كرمان، كردستان، گيلان و مازندران كاشته مي شود.

تركيبات و اثر: زعفران حاوي رنگي شبيه كاروتنوئيدها به نام پروتو كروسين (Protocrocine) است كه در اثر اكسيداسيون به ماده رنگي زعفران (Grocine) و هتروزيدي تلخ (Picrocrocine) تبديل مي شود به آن خاصيت تقويت كننده قلب و مقوي معده (به خاطر داشتن مواد تلخ) نسبت مي دهند. همچنين براي آن يك اتر قاعده آور قائلند. دم كرده آنرا بعنوان تونيك و ضد تشنج مصرف مي كنند.

مصرف: دم كرده 5/0-2 گرم در ليتر زعفران و ياد گرد آن به مقدار 2/0 گرم مصرف مي شوند.