فضاهای شهری و عمومي در شهرهای ايراني

اصطلاح “فضاى شهرى” كه از طريق ترجمه هاى ادبيات
شهرسازى مغرب زمين وارد جوامع اسلامى و از جمله ايران شده است،
موضوعى (يا فضايى) است كه، نه با شاخص ها و معيارها و تعاريف
غربى، كه با تعريف و ويژگى هاى ايرانى و اسلامىا ش از گذشته هاى دور در اين پهنه وسيع جغرافيايى وجود داشته است. شايد به همين دليل (يعنى معيارهاى غربى را ملاک و معيار و ميزان قرار دادن) است كه برخى از افراد، يا شهرهاى ايرانى را فاقد فضاى شهرى مى دانند؛ يا اين كه بعضى از فضاها را فقط داراى قابليّت تبديل به فضاى شهرى شدن مى دانند. يعنى به اين دليل كه معيارها و ويژگى هاى تعريف شده در متون غربى را در فضاهاى شهرى ايرانى نمىب ينند، و به بيان ديگر، مصداق فضاهاى شهرى غربى را در شهرهاى ايرانى نمىي ابند، اين شهرها را يا فاقد فضاى شهرى تلقّى مى كنند، يا اين كه فقط برخى فضاها در شهرهاى تاريخى ايرانى را صرفاً داراى قابليّت هاى بالقوّها ى مى دانند كه مىت وانند فضاى شهر شوند.