ترجمه خط تلفن قرمز (گيل بليج)

ترجمه خط تلفن قرمز (گيل بليج) در 20 صفحه ورد قابل ويرايش
خط تلفن قرمز

گيل بليچ
تعريف

خطوط تلفن قرمز ، از آغازشان در سال 1968 به رشد در تعداد و وضوح مفهومي عملكردها و اهدافشان ادامه داده اند . خطوط تلفن قرمز ، خدمات تلفني اضطراري براي افراد در بحران هستند كه يك گوش شنوا و در مواقع لزوم ، ارجاع به سازمانها و حمايت هايي تخصصي را فراهم مي كنند . هدفشان كمك به تلفن كننده در حل مناسب بحران جاري و بحرانهاي آينده با بسيج كردن مهارت هاي حل مشكلش مي باشد . گوش دادن ، فهميدن و فراهم كردن حمايت بخش هاي مهم اين فرآيند هستند . خدمات خط تلفن قرمز كه توسط بيمارستانها ، سازمانهاي سلامت روان ، دانشكده ها و غيره تاسيسي شده اند ، ويژگيهاي مشترك زير را دارند : 1 ) آنها در طول تعطيلات و ساعات شب ، زماني كه موسسات حمايتي رايج بسته هستند ، فعاليت مي كنند .2 ) در آنها كارمندان غير حرفه اي و فرا حرفه‌اي كار مي كنند .3 ) آنها تماس هايي از هر كس در جامعه و در مورد هر موضوعي كه تلفن كننده ارائه كند را مي پذيرند و 4 ) آنها توصيه ، اطلاعات و خدمات ارجاعي ارائه مي كنند .
تاريخچه

تاريخچه خطوط تلفن قرمز كوتاه است تا جائيكه قديميترين آنها به ندرت عمرشان به يك دهه مي رسد . يكي از اولين خطوط تلفن قرمز از مركز جلوگيري از خودكشي لوس‌آنجلس شكل گرفت . در پاسخ به افراد مشكل دار كه با گستره وسيعي از مشكلات عاطفي و اجتماعي تماس مي گرفتند ، اين مركز محدوده فعاليت هاي خود را گسترش داد تا رويا رويي با هر مشكلي را – از تنهايي تا حاملگي تا مصرف مواد – كه تماس گيرنده عنوان مي كند ، در برگيرد . خطوط تلفن قرمز به سرعت در تمام ايالات متحده گسترش يافت . بعضي از آنها توسط سازمانهاي دولتي و خصوصي راه اندازي شد . بقيه نيز با سرمايه هاي كم راه اندازي شد كه خودشان را به عنوان قسمتي از جريان ضدفرهنگي مي‌دانستند و پول ها و مداخلات درماني ، متخصصان سلامت روان را رد مي كردند. در حال حاضر، خطوط تلفن قرمز به حضور خود در جامعه ادامه مي دهد و بيشتر با تعريف سنتي سلامت روان يكپارچه مي شود .
فن

خدمات تلفن قرمز ، در مدل مداخلات كه توسط جرالد كاپلان ( 1961 ) حمايت شد ، بسيار مورد قبول واقع شده است . بر طبق عقيده كاپلان ، يك بحران . زماني رخ مي دهد كه يك فرد با مانعي برسر راه اهداف مهم زندگي برخورد مي كند كه به نظر مي آيد با به كار بردن روش هاي حل مشكل مرسوم او غير قابل رفع باشد . يك دوره اي از نابساماني رخ مي دهد كه در طي آن فرد تلاش هاي ناموفق زيادي براي حل مشكل انجام مي دهد تا اينكه سرانجام نوعي سازگاري به دست مي آيد . مداخله بحران ، يك سري فعاليت هايي است كه طراحي شده اند تا به گونه اي بر مرحله بحران اثر بگذارند كه نتيجه سازگارانه تري ، چيزي كه فرد داراي مشكل به آن بيشترين علاقه را دارد ، رخ مي دهد . راه حل مطلوب بحران جاري بايد مكانيسم هاي رويا رويي را به گونه اي قوي كند كه فرد بتواند با بحرانهاي آينده هم بهتر كنار بيايد .

خطوط تلفن قرمز با استفاده از نظريه مداخله در بحران به عنوان يك اصل جامع ، تلاش دارد تا براي يك فرد حمايت هاي متعدد و متنوعي را كه براي را حل موفقيت آميز بحران او لازم است ، فراهم كند . فنون خاص مداخله توسط راپاپورت ( 1962 ) مشخص شده است . متخصص بحران بايد 1 ) مشكلي را كه منجر به تماس براي كمك شده است را روشن سازد . 2 ) پذيرش روشني از احساس نابساماني ( احساسات ، حالات ) ، نگرش هاي غيرمنطقي و پاسخهاي منفي داشته باشد . 3 ) از منابع بين فردي و سازماني ، براي فراهم كردن حمايت استفاده كند و انرژي خود را بسيج كند تا به ديگران دسترسي داشته باشد . و 4) بداند كه او تنها منبع در دسترس نيست . راپاپورت همچنين چهار اصل گسترده كه يك متخصص مي تواند بعد از درك و توافق بر سر مشكل از
آنها استفاده كند را فهرست كرده است : 1) تمركز صريح روي بحران را حفظ كنيد . 2 ) با مهارت شناختي كمك كنيد 3) اطلاعات و آموزش هاي پايه را ارائه دهيد . 4) پلي به منابع ديگر جامعه بزنيد . فهرست اوليه راپايورت عموما از ارائه حمايت عاطفي و مشاوره به يك فرد صحبت مي كند ، در حاليكه فهرست دوم او در رابطه با آشنا كردن فرد با اطلاعات است . اين دو عملكرد ( مشاوره و ارائه اطلاعات ) هسته خدمات خطوط تلفن قرمز هستند كه به افراد در بحران ارائه مي شود .

در مقايسه با درمانهاي ديگر كه به طور مرسوم چهره به چهره برگزار مي شوند خطوط تلفن قرمز ، منحصرا براي دستيابي به افرادي كه در بحران هستند ، مناسب است . خطوط تلفن قرمز مي توانند تماس را بدون انتظار براي يك قرار ملاقات ، توسط تلفن برقرار كنند ؛ آنها همچنين مي توانند در تعطيلات و شبها ، زمانهايي كه اغلب سازمانهاي ياري دهنده ، غيرقابل دسترس هستند ، در دسترس باشند . خطوط تلفن قرمز از ديگر روش هاي درماني فرق مي كند ، زيرا آنها گمنامي مراجعانشان را، كه مخصوصا براي جمعيت نوجوان جذاب است ، حفظ مي كنند و براي مراجع كنترل زيادي بر فرايند فراهم مي كنند ، طوري كه او مي تواند هر وقت كه خواست ، تلفن را قطع كند .
كابردها

عملكرد اصلي خطوط تلفن قرمز ، فراهم كردن خدماتي براي افرادي است كه در غير اينصورت خود را در معرض مراقبت متخصصان سلامت روان قرار نمي دهند . خطوط تلفن قرمز يك جايگزين براي درمان رودر رو نيست ولي به شكل اميدوارانه اي ، يك نقطه ورود به شبكه ارائه سلامت روان محسوب مي شود . تماس گيرنده معمول خطوط تلفن قرمز ، يك فرد نوجوان است كه تنها يا افسرده است يا در ارتباط با خانواده يا دوستان مشكل دارد و به يك سازمان اجتماعي آشنا براي مشاوره پا نمي گذارد .

سوالات در مورد تاثير خدمات خطوط تلفن قرمز به وجود آمده و تلاش هايي نيز براي ارزيابي متخصصان اين خدمات صورت گرفته است ( تنلي ، 1972 ؛ بلنگر ،1973 ) . اما به علت مشكلاتي كه در دستيابي به نمونه هاي تماس گيرنده همكاري خطوط تلفن قرمز و ابزار اندازه گيري دقيق وجود دارد ، مطالعاتي صورت نگرفته است .

ازدياد سريع خطوط تلفن قرمز و اندازه زياد تماس هايي كه دريافت مي شود ، نشان مي دهد كه اين خدمات نيازهاي جامعه را برآورده مي سازد . به علاوه هزينه پايين آن و فوايدي كه براي خود متخصصان خطوط تلفن قرمز دارد به نظر تحقيق مستمر و گسترش خدمات تلفن مداخله در بحران را توجيه مي كند .

روان درماني خواب نمادين

سي . اسكات ماس

تعريف

رواندرماني خواب نمادين روشي است كه از هيپنوتيزم براي هدايت مراجع به تفسير مواد نمادين پرانرژي احساسي‌اش ( تخيلات و خواب هاي شبانه اش ) به عنوان يك وسيله كمك و تسهيل كننده درمان موثر استفاده مي كند .
تاريخچه

زماني كه فرويد تفسير روياها ( 1900 ) را منتشر ساخت . او روياها را “شاهراهي به ناهشياري ” خواند .در مقدمه چاپ هاي بعد او نوشت . “ روان آگاهي براي انسان اتفاق مي افتد ولي فقط يكبار در طول عمر ” . در همان زمان او شاكي بود كه تنها مدرك تجربي كه تا آن زمان به دست آمده ، توسط يك پزشك ، اسكروتر ( 1911 ) بود كه از هيپنوتيزم به عنوان يك فن در بررسي روياها استفاده كرده است . بعدها دو پزشك ويني ديگر رانفنشتين ( 1924 ) و ناچمن سون ( 1925 ) كه از همين فن براي بررسي عملكرد تحريفات رويا در حفظ خواب استفاده مي كردند ، به اسكروتر پيوستند . اين اولين مطالعات رويايي به طور فعال دنبال نشد تا زمان كارهاي ديگر توسط اريكسون و كوبي ، فاربر و فيشر ، و بعدها توسط ولبرگ ، واتكينز ، اشنگ ، سارادوت و ديگران.

درمان خواب نمادين از طريق تلاش هاي من براي يكپارچه كردن تمام اينگونه مطالعات به يك روان درماني كوتاه مدت ، شديد و فشرده ارتقاء يافت كه از هيپنوتيزم به عنوان در ابتدا يك وسيله كاهش دهنده و سپس به تدريج حذف كننده فرافكني درمانگر براي تفسير رويا استفاده مي كند . دومين فايده آن ، تلاش براي عيني تر كردن روياها (و تحليل آنها) ازطريق مرتبط كردن آن با درمان مراقبه اي يادگيري چارلز ، اي . آسگودو استفاده از تكنيك تفاوت معنايي او براي سنجش نماد پردازي رويا بود . (سوگيري من در كل اساسا مانند يك محقق به سنجشهاي كميتي معناي ناهشياري بود ؛ و بعد به عنوان يك مداخله گر مستقيم براي مراجعان ، خوشبختانه هر دو هدف قابل دستيابي به نظر مي آمدند .
فن

درمانگر در ابتدا در نظم دادن به موقعيت و آموزش هيپنوتيزم به فرد ، مستقيم عمل مي‌كند؛ و او يكبار ديگر در تلاش پاياني براي تكميل ترجمه نشانه ها به طرح زندگي متعارض بيمار كاملا مستقيم عمل مي كند .

درمانگر مي تواند از اين روش ، زماني كه مقاومت ها خود را در جريان عادي روان درماني نشان مي دهند يا حتي بهتر از آن اگر مراجع آماده است براي نشان دادن مواد نمادين ، براي صحبت درباره چيزهايي كه او هنوز نمي تواند به زبان گفتگو درآورد يا حتي در يك حالت هوشيار به آنها فكر كند ، استفاده كند .

نكته مهم در درمان خواب نمادين اين است كه در رابطه با روياهاي يك فرد ، درمانگر با محتوايي سر و كار دارد كه شامل يك درجه بالايي از تخيل احساسي است . چيزي به عنوان نماد نامشخص وجود ندارد . آنها پر از معناي احساس هستند . سر و كار داشتن با روياها تحت هيپنوتيزم ، اين احساسها را دوباره زنده مي كند و اگر روش خواب نمادين به درستي انجام شود ، يك تجربه احساسي اصلاحي را فراهم مي كند .

در حاليكه در روان تحليل گري به روياها به عنوان وسيله اي براي دستيابي به منابع تعارض ارزش گذاشته مي شود . فن خواب نمادين به جاي آن در اصل با معناي ابتدايي هر عنصر رويا سر و كار دارد ؛ يعني چگونه اين رويا با موقعيت هاي مشكل زاي جاري و كنوني ارتباط پيدا مي كند .

در پايان ، اگر درمانگر بداند كه نشانه ها چه چيزي را نشان مي دهند، در موقعيتي قرار مي گيرند كه مي تواند در تخيل يا زندگي واقعي چيزي را كه درمانگر رفتاري “ اصل تقويت ” مي خوانند را به كار گيرد تا آسيب هاي بنيادين را درمان كند .
كاربردها

همانگونه كه ذكر شد ، اين روش يك نوع رواندرماني بحران – محور، كوتاه مدت و فشرده است . شركت در اين درمان معمولا شامل 12 جلسه يا بيشتر است. اگر مراجع اين توانايي را نداشته باشد كه تحت هيپنوتيزم ، روياهايش را آشكار سازد و ترجمه كند، بنابراين از روشهاي ديگر براي مواجهه با مشكلات اصلي اش بايد استفاده شود، مانند تحليل روياي گشتالتي يا مداخلات رفتاري مختلف مانند حساسيت زدايي منظم. بر پايه بيست و پنج سال تجربه ، ارزيابي شده كه از چهار مراجع ، يك نفر از اين روش كوتاه مدت سوده برده است. پيش فرض اساسي اين روش مداخله در بحران اين است كه حل موفقيت آميز حتي يك مشكل فوري اصلي مي تواند منجر به ارتقاء سلامت رواني مراجع شود . اين روشي است كه در روان رنجوريهاي خاص استفاده مي شود . از اين روش به طور گسترده اي براي روان پريشي استفاده نمي شود ، گر چه جديدا بررسيهايي براي اختلالات شخصيتي مانند بيماران بستري بزرگسالان آغاز شده است .