توضیحات:
مقدمه

مهاجرت هاي روستايي به مفهوم خاص خود در ايران از دوره صفويه و با دادن القاب به اصناف شهري و تحقير جامعه روستايي آغاز شد و در دوره مشروطيت نمود بيشتري يافت. پس از كودتاي 1299 و به دنبال تغيير حكومت و آغز روابط سرمايه داري در اتگوي عملكردي شهرها ، اين پديده در كشور تعميم يافت و در زمان پهلوي دوم، پس از تهيه ، تدوين و اجراي برنامه هاي عمراني كشور از سال 1327 و اتخاذ سياست ها و استراتژي هاي نادرست ، اين برنامه ها به دليل متكي بودن به درآمدهاي نفتي و تخصيص دادن بيشتر بودجه هاي عمراني و جاري به شهر ها ، به ويژه شهرهاي بزرگ كشور ، مهاجرت روستاييان به شهر ها تشديد شد به كونه اي كه بسياري از روستاها از جمعيت فعال و جوان تهي شده و برخي نيز به طور كامل تهيه شدند (آقايي زاده و همكاران ،1390: 96 )

اما امروزه بحث مهاجرت به عنوان يكي از مباحث اصلي مطالعات جغرافي دانان ، اقتصاد دانان و جامعه شناسان تبديل شده است. در اين راستا مهاجرت هاي روستا – شهري به دليل پيامد هاي اقتصادي – اجتماعي آن بيشتر از ساير پديده هاي جمعيتي مورد توجه قرار گرفت.